وقت آن رسیده که حزب کارگر درباره بوریس جانسون به بحث بنشیند. حتی با وجود این‌که انتخاب او به رهبری حزب محافظه‌کار نیز به راحتی پیش‌بینی می‌شد، به نظر می‌رسد این حزب با کمال تعجب برای به قدرت رسیدن آقای جانسون آماده نبوده است. حداقل من مدارک خاصی دال بر آمادگی حزب کارگر برای نخست‌وزیری جانسون نمی‌بینم.
یک نخست‌وزیر جدید همیشه توجه رسانه‌ها را معطوف به خود خواهد کرد، و نخست‌وزیری بوریس جانسون آن‌قدر بزرگ است که توجه همه رسانه‌ها را به طور کامل به خود جلب کند. با این وجود به نظر می‌رسد حزب کارگر از حضور و فعالیت در هفته اول نخست‌وزیری وی جا مانده است. ظن من این است که برخی از چهره‌های حزب کارگر روی عدم محبوبیت جانسون سرمایه‌گذاری کردند، چرا که تصویر ایشان از جانسون، تصویر وی بعد از همه‌پرسی تفرقه‌برانگیز ۲۰۱۶ است و نه تصویر قدیمی او وقتی دو بار پیاپی برنده انتخابات شهرداری لندن شد، شهری که به حزب کارگر گرایش دارد.
مشکل حزب کارگر این است که برای برخی از رای‌دهندگان میانه‌روی آن، چیزی که به نظر نقطه قوت جانسون می‌آید در تضاد و مقابل نقطه ضعف کوربین است. برخی احتمالا فکر کنند داشتن شخصیتی قوی در قدرت در این دوران طاقت‌فرسا، ممکن است به نفع کشور باشد. حزب کارگر از مارگارت تاچر متنفر بود، ولی بسیاری از رای‌دهندگان با ایشان موافق نبوده و او برنده سه انتخابات شد.
منابع ما از حزب کارگر می‌گویند کارزارهای این حزب حول محور نمایش دادن جانسون به عنوان رهبری «اشرافی و خارج از دسترس» متمرکز است تا او را کسی نشان دهند که از ثروت‌مندان در برابر مخرب‌ترین آثار برگزیت محافظت خواهد کرد. این تصویر دقیقا در راستای تصویری است که کوربین سعی دارد در مقابل از خود نشان دهد: رهبری که «برای همه و نه فقط برای عده‌ای معدود» خواهد جنگید.
اما به نظر من حزب کارگر در معرض ورود به جنگی سنتی است در زمانی که مناسبات میدان جنگ تغییر کرده است. موضوع مورد دغدغه این حزب دیگر وضعیت طبقاتی نیست بلکه ماندن یا ترک کردن اتحادیه اروپا است. کوربین اما هنوز پا در هواست و نتوانسته یک موضع مشخص را به‌عنوان موضع رسمی حزب کارگر پیش از انتخابات سراسری، که روز به روز احتمالش بیشتر می‌شود، اعلام کند.
به نظر می‌رسد آقای کوربین، هرچند از روی اکراه، تحت تاثیر فشار سایر اعضای حزب کارگر قرار گرفته و از طرح همه پرسی «آخرین نظر» و موضع ماندن در اتحادیه اروپا حمایت می‌کند. اما اکنون احساس می‌شود او مواضع دوگانه داشته و احتمالا از ورود جانسون به حیطه نفوذ حزب کارگر در مناطق شمالی و مرکزی کشور ترسیده است.
کوربین با حضور در برنامه «یکشنبه با سوفی ریج» (Sophy Ridge on Sunday) در شبکه اسکای نیوز (Sky News) گفت: «اگر ما برنده انتخابات باشیم به میز مذاکره با اتحادیه اروپا برخواهیم گشت.» اما او از بیان این که آیا حزب کارگر حاضر است به هر قیمتی در اتحادیه اروپا بماند یا با توافقی سیاسی حاضر به خروج از این اتحادیه است، خودداری کرد. او گفت: «چه داخل و چه خارج از اتحادیه اروپا، حزب کارگر به اهداف خود در زمینه سرمایه‌گذاری، ایجاد شغل، تجارت، مساوات و برابری دست خواهد یافت.» عدم تصمیم‌گیری رهبر حزب کارگر به نظر نهایی می‌رسد.
یکی نعل و یکی به تخته زدن ممکن است در دوران نخست‌وزیری ترزا می موثر بوده باشد ولی چنین شیوه‌ای در دوران جانسون راهی به پیش نخواهد برد. چه حزب کارگر از این موضع خوشش بیاید یا نه، جانسون استراتژی مشخصی درباره موضوعات اساسی روز دارد. حزب کارگر نیز باید استراتژی‌هایی درخور برای این موضوعات داشته باشد، این تنها ابزاری است که به آنها به پیروزی در قمار ماندن در اتحادیه اروپا و برگزاری یک همه‌پرسی تحت هر شرایطی کمک خواهد کرد.
بله، حزب کارگر تعدادی رای را به محافظه‌کاران در مناطق حامی خروج از اتحادیه اروپا از دست خواهد داد، ولی این اتفاق به هر صورت رخ می‌دهد. یک نظرسنجی یوگاو (YouGov) که امروز انجام شد حزب محافظه‌کار را ۱۰ درصد بالاتر از حزب کارگر نشان می‌دهد. لیبرال دموکرات‌ها دارند خون حزب کارگر را می‌مکند، مگر آنها چه چیزی ارائه می‌دهند که حزب کارگر ندارد؟ تصمیم قاطع درباره برگزیت.
بعضی اوقات به نظر می‌رسد آقای کوربین میلی به صحبت درباره برگزیت ندارد. آشکار است که او با نظر هم‌حزبیانش مبنی بر ماندن در اتحادیه اروپا و برگزاری همه‌پرسی مجدد در صورت پیروزی محافظه‌کاران در خروج از اتحادیه اروپا، همراه نیست. دیروز، برخلاف برخی از سایر نمایندگان مجلس عضو حزب کارگر، او در حال انجام کار مورد علاقه خویش بود؛ صحبت درباره [ممنوعیت] استخراج نفت در لانکاشایر.
درست است، بعضی از این کارها خیلی به مذاق طرفداران حزب خوش می‌آید، و حزب کارگر باید متوجه تهدیدات احتمالی از طرف حزب سبز و لیبرال دموکرات‌ها هم باشد. اما خروج بی‌قیدوشرط از اتحادیه اروپا که هر روز پررنگ‌تر شده و تمام توجه رسانه‌ها را معطوف خود داشته است، هلن رابرتز از اتحادیه ملی [پرورش‌دهندگان] گوسفند را وا داشت که بوریس جانسون را متهم به «قمار با صنعت کشور» کند.
یک دلیل دیگر نیز برای نگرانی حزب کارگر از بوریس جانسون وجود دارد: خرج و مخارج او از ترزا می هم بیشتر خواهد بود. بودجه وی برای هزینه تا کنون چیزی در حدود ۶۵ میلیارد پوند تخمین زده شده و قرار است بسیار بیشتر هم شود. او به زودی جنگ را به زمین حزب کارگر و مساله نظام ملی بهداشت نیز خواهد آورد. تلاش ترزا می مبنی بر قانع کردن شهروندان به پایان یافتن دوران ریاضت اقتصادی خیلی باورپذیر نبود. اما جانسون که به شدت سخنور بهتری است، ممکن است در اقناع ایشان موفق شود و این اصلا خبر خوبی برای حزب کارگر نخواهد بود.
با تماشای مصاحبه کوربین در روز یکشنبه، احساس کردم او نقطه تمرکز دیدگاه‌هایش را از ریاضت اقتصادی به نابرابری اقتصادی تغییر داده است. البته که نابرابری هم مساله مهمی است اما به پیروزی حزب کارگر در انتخاباتی که به شدت تحت تاثیر برگزیت است، کمکی نخواهد کرد.
حزب کارگر باید چه کند؟ معلوم است: اقتصاد. حتی جان مک‌دانل هم این را می‌داند. صحبت کردن درباره ممنوعیت استخراج نفت کمکی به پیروزی آنها در انتخابات نخواهد کرد، بلکه حمله خستگی‌ناپذیر علیه طرح بی‌ملاحظه جانسون در خروج از اروپا و قمار بازی کردن او با شغل و زندگی مردم، چنین نقشی ایفا خواهد کرد.
تنها راه نهایی، داشتن سیاستی مشخص درباره برگزیت است. طرحی که نه توسط مک‌دانل و نه کر استارمر، بلکه توسط کوربین نوشته شود. این طرح باید توسط بالاترین مقام حزب تهیه شود، اگر حزب کارگر از انجام چنین کاری عاجز است و هنوز می‌خواهد بزرگ‌ترین مشکلات امروز کشور را حل کند، ... موفق نخواهد شد و به زودی باید درباره سرنوشت جرمی کوربین به بحث بنشیند.
© The Independent
